Γιατί ο Ιερεμίας είναι γνωστός ως ο προφήτης που κλαίει;

Απάντηση



Ο Ιερεμίας επιλέχθηκε από τον Θεό πριν γεννηθεί για να είναι προφήτης στο έθνος του Ιούδα (Ιερεμίας 1:4–50). Είπε τα λόγια του Κυρίου κατά τη διάρκεια της βασιλείας των Βασιλέων Ιωσίας (Β' Χρονικών 36:1), Ιωακείμ (Β' Χρονικών 36:5) και Σεδεκία (Β' Βασιλέων 24:18–19). Ο Ιερεμίας λυπήθηκε για την κακία του λαού του και την επικείμενη κρίση που είχαν προκαλέσει οι αμαρτίες του έθνους. Οι προειδοποιήσεις του Ιερεμία δεν εισακούστηκαν ως επί το πλείστον, και απάντησε στην εξέγερση του Ιούδα με δάκρυα πένθους (Ιερεμίας 13:17). Ο Ιερεμίας έχει ονομαστεί ο προφήτης που κλαίει λόγω της συχνά ζοφερής φύσης του μηνύματός του και της θλίψης που εξέφρασε για τον λαό του.



Το σχέδιο του Θεού για τον Ιερεμία απαιτούσε μοναξιά και ταλαιπωρία, αλλά ο Κύριος δεν ήταν ποτέ μακριά του (Ιερεμίας 1:7–8). Λόγω της επικείμενης κρίσης για τον Ιούδα, ο Θεός απαγόρευσε στον Ιερεμία να παντρευτεί ή να κάνει παιδιά (Ιερεμίας 16:2). Αν και αυτή η απαγόρευση μπορεί να αύξησε τη μοναξιά του προφήτη για κάποιο χρονικό διάστημα, ήταν επίσης μια ευλογία καθώς δεν χρειαζόταν να παρακολουθήσει την οικογένειά του να τον αποσπούσαν όταν οι Βαβυλώνιοι εισέβαλαν στον Ιούδα και κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ (Ιερεμίας 16:3–4).





Ο Ιερεμίας, ο προφήτης που έκλαιγε, στάθηκε μόνος του δηλώνοντας τα λόγια του Θεού, ενώ το αγαπημένο του έθνος συνέχιζε να απορρίπτει το μονοπάτι της ζωής. Αυτή η συνεχιζόμενη απόρριψη και η προσωπική απομόνωση του στοίχισε πολύ, όπως καταλαβαίνουν πολλοί στο υπουργείο. Εκείνοι που προσέχουν το κάλεσμα του Θεού στη ζωή τους μπορεί να υποστούν πολλές καταχρήσεις από έναν ασεβή κόσμο. Ο A. W. Tozer έγραψε, Να θυμάσαι πάντα: δεν μπορείς να κουβαλάς έναν σταυρό παρέα. Αν και ένας άντρας ήταν περιτριγυρισμένος από ένα τεράστιο πλήθος, ο σταυρός του είναι μόνο δικός του και η μεταφορά του τον σημαδεύει ως άνδρα χώρια ( Άνθρωπος—Η Κατοικία του Θεού ).



Ο σταυρός που έπρεπε να σηκώσει ο Ιερεμίας ήταν η υπακοή στον ρόλο του ως προφήτης του Ιούδα, και τον έφερε με θάρρος ως ο προφήτης που έκλαιγε. Πολλοί σήμερα που έχουν κληθεί από τον Θεό καταλαβαίνουν τη θέση του Ιερεμία. Στον ταραχώδη κόσμο μας, οι φωνές μας συχνά φαίνονται χαμένες στον άνεμο. Μερικοί Χριστιανοί απαντούν στην πολιτιστική παραφροσύνη με οργισμένες ατάκες και επωνυμίες που δεν κάνουν τίποτα για να προωθήσουν την υπόθεση του Χριστού. Αλλά πολλοί κλαίνε, όπως έκανε ο Ιερεμίας, για τη μοίρα των ανθρώπων που έχουν εξαπατηθεί από τον πονηρό (βλέπε Ψαλμός 119:136). Στη λύπη του, ο Ιερεμίας ο προφήτης που έκλαιγε αποκάλυψε την καρδιά του Θεού. Ο Κύριος Ιησούς έκλαψε επίσης για εκείνους στους οποίους ερχόταν η κρίση: Καθώς πλησίασε την Ιερουσαλήμ και είδε την πόλη, έκλαψε πάνω της και είπε: «Αν εσύ, ακόμη κι εσύ, γνώριζες μόνο αυτή την ημέρα τι θα σου έφερνε ειρήνη—αλλά τώρα είναι κρυμμένο από τα μάτια σου» (Λουκάς 19:41–42). Θα πρέπει να μας παρηγορεί να γνωρίζουμε ότι, όταν κλαίμε για τη μοίρα των χαμένων ανθρώπων, ο ίδιος ο Θεός ενώνεται μαζί μας (Ιερεμίας 9:1, 10). Όταν ο Ιερεμίας έκλαψε για την εξέγερση του Ιούδα, δεν ήταν μόνος. Ο Κύριος έκλαψε μαζί Του.



Ήρθε μια μέρα που ο Κύριος σταμάτησε το πένθος για τον Ιούδα, και ο Ιερεμίας ο προφήτης που έκλαιγε έδωσε ένα μήνυμα ελπίδας: Αυτό λέει ο Κύριος: «Φράσε τη φωνή σου από το κλάμα και τα μάτια σου από τα δάκρυα, γιατί το έργο σου θα ανταμειφθείτε», δηλώνει ο Κύριος. «Θα επιστρέψουν από τη χώρα του εχθρού. Υπάρχει λοιπόν ελπίδα για τους απογόνους σου» (Ιερεμίας 31:16–17).



Ο Κύριος δεν αφήνει ποτέ τον λαό Του απελπισμένο. Στην κρίση υπάρχει έλεος. Ακόμη και στην εξέγερσή μας, ο Θεός προσφέρει μια ανοιχτή πόρτα (Αποκάλυψη 3:8). Υπάρχει μια εποχή για όλα, συμπεριλαμβανομένου του κλάματος (Εκκλησιαστής 3:1–8). Αν και μπορούμε να κλάψουμε τώρα, θα έρθει μια μέρα για το λαό του Θεού που θα σκουπίσει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους (Αποκάλυψη 7:17, πρβλ. 21:4). Αν και ο Ιερεμίας ήταν ένας προφήτης που έκλαιγε κατά τη διάρκεια της πιστής διακονίας του στη γη, τώρα παρηγορείται για την αιωνιότητα. Ανακάλυψε, όπως και εμείς, ότι το κλάμα μπορεί να διαρκέσει για μια νύχτα, αλλά η χαρά έρχεται το πρωί (Ψαλμός 30:5).