Ποιος είναι ο γιος της απώλειας;

Απάντηση



Ο τίτλος υιός της απώλειας χρησιμοποιείται δύο φορές στην Καινή Διαθήκη, πρώτα στον Ιωάννη 17:12 και ξανά στο Β' Θεσσαλονικείς 2:3. Η φράση σημαίνει απλώς άνθρωπο καταδικασμένο σε καταστροφή και δεν προορίζεται για κανένα άτομο. Μάλιστα, δύο είναι τα άτομα στα οποία εφαρμόζεται ο τίτλος γιος της απώλειας. Στο πλαίσιο, το Ιωάννης 17:12 αναφέρεται στον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ενώ το 2 Θεσσαλονικείς 2:3 αναφέρεται στον άνθρωπο της ανομίας—τον Αντίχριστο—ο οποίος θα εμφανιστεί στους έσχατους καιρούς πριν από την επιστροφή του Χριστού.



Η λέξη απώλεια σημαίνει αιώνια καταδίκη ή απόλυτη καταστροφή. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί ως συνώνυμο για κόλαση . Όταν ένα άτομο αποκαλείται υιός της απώλειας, η έννοια είναι αυτή ενός ατόμου που βρίσκεται σε αλυτρωτική κατάσταση, κάποιου που είναι ήδη καταδικασμένος όσο είναι ακόμη ζωντανός. Ο Ιησούς αναφέρει τον γιο της απώλειας στην αρχιερατική προσευχή Του στον Ιωάννη 17. Ενώ προσευχόταν στον Πατέρα για τους μαθητές Του, ο Ιησούς αναφέρει ότι τους προστάτεψε και τους κράτησε ασφαλείς και ότι κανένας από αυτούς δεν χάθηκε εκτός από τον γιο της απώλειας, δηλαδή αυτός που ήταν ήδη σε καταραμένη κατάσταση. Το γεγονός ότι η φράση χρησιμοποιείται ξανά για να περιγράψει τον Αντίχριστο μας δείχνει ότι η συγχώρεση δεν είχε προγραμματιστεί για τον Ιούδα. Ο Θεός θα μπορούσε να είχε σώσει τον Ιούδα - κίνησε την καρδιά του σε μετάνοια - αλλά επέλεξε να μην το κάνει. Ήταν πράγματι καταδικασμένος σε καταστροφή.





Μια καλή εικόνα ενός ατόμου που είναι γιος της απώλειας εμφανίζεται στο εδάφιο Εβραίους 6:4–8, το οποίο περιγράφει ένα άτομο που, όπως ο Ιούδας, έχει βιώσει μια ορισμένη εγγύτητα με τον Θεό και έχει καλή κατανόηση της σωτηρίας, αλλά στη συνέχεια την αρνείται. Αντί να φέρει καλό καρπό, βγάζει αγκάθια και γαϊδουράγκαθα. Αυτό είναι ένα άτομο που βλέπει το μονοπάτι προς τη σωτηρία, το οποίο είναι να εμπιστεύεται τη χάρη του Θεού για να καλύψει την αμαρτία (Εφεσίους 2:8–9), και αντί αυτού είτε αρνείται κατηγορηματικά την ύπαρξη του Θεού είτε αρνείται το δώρο σωτηρίας του Θεού, προτιμώντας να πληρώσει το δικό του χρέος. Ο Ιούδας διάλεξε τον δεύτερο δρόμο, τιμωρώντας τον εαυτό του με αυτοκτονία αντί να δεχτεί τη χάρη.



Ωστόσο, ο Ιούδας και ο Αντίχριστος είναι ακραίες περιπτώσεις. Δεν είναι ποτέ σωστό για ένα ανθρώπινο ον να χαρακτηρίζει ένα άλλο άτομο γιο της απώλειας, επειδή μόνο ο Θεός γνωρίζει το τελικό μέλλον κάθε ανθρώπινης ψυχής. Μόνο με αυτά τα δύο άτομα επέλεξε ο Θεός να αποκαλύψει το σχέδιό Του για την αιώνια καταδίκη τους. Με κάθε άλλο άτομο, ανεξάρτητα από το πόσο χαμένος ή κακός μπορεί να φαίνεται, πρέπει να ελπίζουμε και να προσευχόμαστε για τη λύτρωσή του (Α' Τιμόθεο 2:1).