Τι είναι ο υπερ-αποκλειστισμός;

Απάντηση



Ο υπερ-αποστολισμός, επίσης γνωστός ως υπερ-αποστολισμός/υπεραπαιρεσιακός (αν και ορισμένοι θεολόγοι κάνουν λεπτές διακρίσεις μεταξύ αυτών των όρων), είναι η διδασκαλία ότι το μήνυμα του Παύλου ήταν μοναδικό από τους άλλους αποστόλους και ότι η εκκλησία ξεκίνησε πριν από τις Πράξεις 28 ή αργότερα. Για το λόγο αυτό, ο υπερ-dispensationalism μερικές φορές ονομάζεται post-Acts dispensationalism.



Για να κατανοήσουμε καλύτερα τι είναι ο υπερ-αποκλειστισμός, θα πρέπει να ορίσουμε το dispensationalism. Η λέξη διανομή σημαίνει διαχείριση ή διοίκηση, και η απελευθέρωση είναι απλώς ένα σύστημα βιβλικής ερμηνείας που αναγνωρίζει μια διάκριση μεταξύ της εκκλησίας (δηλαδή του σώματος του Χριστού) και του Ισραήλ. Ο απολυταρχισμός φέρει μαζί του την ιδέα ότι, σε όλη την ιστορία της λύτρωσης, ο Θεός έχει δώσει στον άνθρωπο συγκεκριμένες αποκαλύψεις και εντολές και ότι ο άνθρωπος δοκιμάζεται σε σχέση με την απάντησή του στην αποκάλυψη του Θεού. Επομένως, οι εκπτώσεις είναι διαφορετικές διοικήσεις στην αιώνια εκτέλεση του σκοπού και του σχεδίου του Θεού. Ωστόσο, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι ο κλασικός διαλογισμός θεωρεί τα μέσα σωτηρίας -με χάρη μέσω της πίστης- ως τα ίδια σε κάθε θητεία. Γενικά, οι κλασικοί θεσμοθετημένοι αναγνωρίζουν επτά εκδόσεις: Αθωότητα (Γένεση 1:1—3:7), Συνείδηση ​​(Γένεση 3:8—8:22), Ανθρώπινη Κυβέρνηση (Γένεση 9:1—11:32), Υπόσχεση (Γένεση 12: 1—Έξοδος 19:25), Νόμος (Έξοδος 20:1—Πράξεις 2:4), Χάρη (Πράξεις 2:4—Αποκάλυψη 20:3) και Χιλιετής Βασιλεία (Αποκάλυψη 20:4—20:6). Και πάλι, αυτές οι εκπτώσεις δεν είναι διαφορετικοί τρόποι σωτηρίας, αλλά τρόποι με τους οποίους ο Θεός σχετίζεται με τον άνθρωπο.





Ο υπερ- ή υπερ-αποκλειστισμός οδηγεί τις βασικές αρχές του dispensationalism στα άκρα, με αποτέλεσμα αντιβιβλικές διδασκαλίες. Ένα άλλο κίνημα, γνωστό ως Mid-Acts dispensationalism , το Grace Movement, Acts 9 dispensationalism, ή Acts 13 dispensationalism, παίρνει μια θέση στα μισά του δρόμου μεταξύ του κλασικού dispensationalism και του ultra-dispensationalism.



Αντί να αναγνωρίσει ότι η εκκλησία ξεκίνησε στις Πράξεις 2 όταν οι μαθητές έλαβαν το υποσχεμένο Άγιο Πνεύμα την Ημέρα της Πεντηκοστής, ο υπερ-αποκλειστικός εισηγείται μια άλλη απαλλαγή και υποστηρίζει ότι η εκκλησία ξεκίνησε πριν από τη φυλάκιση του Παύλου στη Ρώμη. Συγκεκριμένα, ο σπόρος της εκκλησίας βρίσκεται στις Πράξεις 28:28, όταν ο Παύλος λέει στους Εβραίους στη Ρώμη που απέρριψαν το ευαγγέλιο, θέλω να ξέρετε ότι η σωτηρία του Θεού έχει σταλεί στους Εθνικούς, και θα ακούσουν! Αυτή ήταν η άποψη ενός από τους πρώτους υπερ-αποκλειστικούς, Ethelbert W. Bullinger της Εκκλησίας της Αγγλίας.



Επειδή οι υπεραποκλειστικοί πιστεύουν σε καθυστερημένη έναρξη της εκκλησίας, βλέπουν την εκκλησία στις Πράξεις ως μια εβραϊκή ή εβραϊκή εκκλησία, ξεχωριστή από τη μυστήρια εκκλησία στην οποία ο Παύλος έγραψε τις Επιστολές Φυλακής του. Πιστεύουν ότι τα βιβλία του Πέτρου, του Ιακώβου, του Ιούδα, των Εβραίων και οι επιστολές του Ιωάννη απευθύνονται όλα στην εβραϊκή εκκλησία, η οποία είναι διαφορετική από το σώμα του Χριστού. Αυτή η εβραϊκή εκκλησία, η οποία χτίστηκε με υποσχέσεις της Βασιλείας, θα ανασυσταθεί κατά τη διάρκεια της χιλιετίας και θα προσκυνήσει στον ανοικοδομημένο ναό με εξιλαστήρια θυσίες.



Σύμφωνα με τον υπερ-αποκλειστισμό, τα τέσσερα Ευαγγέλια είναι μόνο για τους Εβραίους και δεν έχουν καμία σχέση με την εκκλησία. Το βιβλίο των Πράξεων πραγματεύεται μια διαφορετική εκκλησία και όχι το σώμα του Χριστού. Μόνο οι Επιστολές Φυλακής του Παύλου κατευθύνονται στο σώμα του Χριστού ή τη μυστηριακή εκκλησία. Ούτε καν το βιβλίο της Αποκάλυψης δεν απευθύνεται στην εκκλησία—οι επιστολές προς τις επτά εκκλησίες είναι γραμμένες στην εβραϊκή εκκλησία της θλίψης. Επίσης, οι περισσότεροι υπερ-dispensationalists απορρίπτουν τα διατάγματα της εκκλησίας: το βάπτισμα στο νερό και το Δείπνο του Κυρίου ήταν για την εβραϊκή εκκλησία.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τον υπερ-αποκλειστισμό δεν είναι η διδασκαλία του για το πότε ξεκίνησε η εκκλησία αλλά τα πολλά άλλα λάθη που προέρχονται από την προσέγγισή της στη Γραφή. Για παράδειγμα, στο επίκεντρο των περισσότερων μορφών υπερ-αποστολής βρίσκεται η πεποίθηση ότι ο Παύλος κήρυξε ένα διαφορετικό ευαγγέλιο από αυτό που δίδαξαν οι άλλοι απόστολοι. Άλλα ψευδή δόγματα που είναι κοινά σε ορισμένες μορφές υπερ-αποστολής περιλαμβάνουν τον ύπνο της ψυχής και τον εκμηδενισμό. Άλλοι πάλι διακηρύσσουν μια μάρκα οικουμενικότητας που χαρίζει σωτηρία ακόμη και στον ίδιο τον Σατανά. Χωρίς αμφιβολία, όποια ονομασία κι αν φέρει ο υπερ-αποκλειστισμός, είναι ένα επικίνδυνο λάθος που σχεδόν πάντα οδηγεί σε άλλα, ακόμη χειρότερα λάθη.

Ο H. A. Ironside, ένας ισχυρός οπαδός του dispensationalist και ο ίδιος, έγραψε ένα καλό φυλλάδιο που περιγράφει ορισμένους από τους κινδύνους του υπερ-dispensationalism. Σε αυτό λέει ότι δεν έχει κανένα δισταγμό να πει ότι οι καρποί του [υπεραποστολισμού] είναι κακοί. Έχει παραγάγει μια τεράστια σοδειά αιρέσεων σε όλο το μήκος και το πλάτος αυτής και άλλων εδαφών. Έχει διχάσει τους χριστιανούς και κατέστρεψε εκκλησίες και συνελεύσεις χωρίς αριθμό. Έχει ανυψώσει τους ψηφοφόρους της σε πνευματική και πνευματική υπερηφάνεια σε τρομακτικό βαθμό, ώστε να κοιτάζουν με ύψιστη περιφρόνηση τους Χριστιανούς που δεν αποδέχονται τις περίεργες απόψεις τους. Και στις περισσότερες περιπτώσεις όπου γινόταν ανεκτό εδώ και πολύ καιρό, έχει καταπνίξει απόλυτα την προσπάθεια του Ευαγγελίου στο εσωτερικό και έσπειρε διχόνοια σε ιεραποστολικούς αγρούς στο εξωτερικό. Είναι τόσο αληθινά αυτά τα πράγματα αυτού του συστήματος που δεν διστάζω να πω ότι είναι μια απολύτως σατανική διαστροφή της αλήθειας ( Λανθασμένα Διαίρεση του Λόγου της Αλήθειας , κεφάλαιο 1, Loizeaux Brothers, 1938).