Τι σημαίνει να κλαίμε με αυτούς που κλαίνε (Ρωμαίους 12:15);

Απάντηση



Στο προς Ρωμαίους 12:1–2 ο Παύλος εξηγεί τις ευθύνες των πιστών να παρουσιάζουν το σώμα τους στον Θεό ως ζωντανή και άγια θυσία, να μεταμορφώνονται με την ανανέωση του νου και να αποφεύγουν να συμμορφώνονται με τον κόσμο. Ένας συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίο εκφράζουμε τη μεταμόρφωση ενός ανανεωμένου μυαλού είναι να κλαίμε μαζί με αυτούς που κλαίνε (Ρωμαίους 12:15). Ο Θεός είναι μεγάλος στο έλεος, και σκοπεύει να ζήσουμε ζωές που αντικατοπτρίζουν αυτό το έλεος. Οι πιστοί θα πρέπει να περπατούν ταπεινά, χωρίς να πιστεύουν περισσότερο για τον εαυτό μας από όσο θα έπρεπε (Ρωμαίους 12:3), εν μέρει επειδή είμαστε όλοι μέλη του σώματος του Χριστού. Κατά μία έννοια, είμαστε όλοι μέρος ο ένας του άλλου (Ρωμαίους 12:4–5)—είμαστε οικογένεια.



Ο Θεός έχει δώσει στους πιστούς διάφορους τρόπους να εκφράσουν τη χάρη Του στους άλλους (μερικοί τα αποκαλούν αυτά δώρα ή πνευματικά χαρίσματα) και ο Παύλος εξηγεί πώς πρέπει να εκφράζουμε προσεκτικά και πιστά τη χάρη Του ο ένας στον άλλο, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία που έχει προμηθεύσει ο Θεός (Ρωμαίους 12:6– 8). Υπάρχουν μερικοί τρόποι με τους οποίους μπορούμε να εκφράσουμε τη χάρη με μοναδικό τρόπο—μπορεί να έχουμε ορισμένα χαρίσματα, δεξιότητες ή εργαλεία που κάποιος άλλος μπορεί να μην έχει. Αλλά υπάρχουν τρόποι με τους οποίους αναμένεται από όλους να εκφράσουμε τη χάρη Του σε άλλους, και ο Παύλος συζητά μερικούς από αυτούς στο προς Ρωμαίους 12:9 και στη συνέχεια, μέχρι το τέλος του Ρωμαίους 15.





Ένας τρόπος με τον οποίο εκφράζουμε τη χάρη του Θεού ο ένας στον άλλον προσδιορίζεται στο προς Ρωμαίους 12:15—χαιρόμαστε με εκείνους που χαίρονται και κλαίμε με εκείνους που κλαίνε. Ο Παύλος προσθέτει μια οδηγία να έχουμε το ίδιο μυαλό μεταξύ μας (Ρωμαίους 12:16). Αν ένας αδελφός ή μια αδερφή χαίρεται για κάτι υπέροχο που έχει συμβεί, θα πρέπει να συμμετέχουμε σε αυτή τη χαρά. Είμαστε μέλη του ίδιου σώματος - είμαστε οικογένεια. Πρέπει να χαιρόμαστε με αυτό που φέρνει χαρά στους αδελφούς και τις αδελφές μας.



Αντίθετα, χρειάζεται να κλαίμε μαζί με αυτούς που κλαίνε (Ρωμαίους 12:15). Υπάρχουν στιγμές θλίψης ή θλίψης. Υπάρχουν στιγμές θλίψης και όταν οι άλλοι αντιμετωπίζουν αυτές τις δύσκολες στιγμές, μπορούμε να έρθουμε δίπλα τους και να μοιραστούμε αυτό το βάρος μαζί τους. Σκεφτείτε πώς στο 1 Θεσσαλονικείς 4:13–17 ο Παύλος εξηγεί ότι, όταν ένα αγαπημένο πρόσωπο που είναι εν Χριστώ πεθάνει, θα αναστηθεί μια μέρα και θα είμαστε μαζί με τον Κύριο. Εξαιτίας αυτής της αλήθειας, δεν χρειάζεται να στεναχωριόμαστε ως εκείνοι που δεν έχουμε ελπίδα (Α' Θεσσαλονικείς 4:13). Ωστόσο, υπάρχει θλίψη. Και όταν ένας αδελφός ή αδελφή αντιμετωπίζει θλίψη, δεν πρέπει να του λέμε να το ξεπεράσει ή ακόμη και να υπενθυμίσουμε στον θλιμμένο ότι πρέπει πάντα να χαίρεται (Α' Θεσσαλονικείς 5:16). Αντίθετα, ο Παύλος μας βοηθά να καταλάβουμε ότι πρέπει να είμαστε αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο με αδελφική αγάπη (Ρωμαίους 12:10) και πρέπει να κλαίμε με εκείνους που κλαίνε. Ενώ είναι σίγουρα αλήθεια ότι πρέπει πάντα να χαιρόμαστε και ότι δεν έχουμε ποτέ ένα απελπισμένος θλίψη, πρέπει να εκφράσουμε χάρη και αγάπη και να κλάψουμε με αυτούς που κλαίνε.



Ίσως ένα από τα πιο όμορφα παραδείγματα κλάματος με αυτούς που κλαίνε βρίσκεται στο πιο σύντομο εδάφιο της Βίβλου—ο Ιησούς έκλαψε (Ιωάννης 11:35). Όταν ο Λάζαρος πέθανε, ο Ιησούς ταξίδεψε στη Βηθανία με σκοπό να τον αναστήσει από τους νεκρούς. Δεδομένης της γνώσης του Χριστού, φαινόταν ότι δεν υπήρχε λόγος να λυπηθεί, αλλά όταν ήταν γύρω από εκείνους που είχαν πληγεί από τη θλίψη, ο Ιησούς ήταν βαθιά συγκινημένος στο πνεύμα και ταραγμένος (Ιωάννης 11:33) και έκλαψε. Με τον ίδιο τρόπο, παρόλο που γνωρίζουμε ότι ο Θεός πάντα σχεδιάζει ένα θετικό αποτέλεσμα για όσους Τον αγαπούν (Ρωμαίους 8:28), είναι ακόμα σωστό να μοιραζόμαστε το βάρος της θλίψης και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον στους πόνους της ζωής. Το να κλαίμε με αυτούς που κλαίνε είναι μέρος της οικογένειας στο σώμα του Χριστού.