Τι σημαίνει ότι ο Θεός δεν μπορεί να πειραστεί (Ιακώβου 1:13);

Απάντηση



Το εδάφιο Ιακώβου 1:13 λέει, όταν πειράζεται κανείς, δεν πρέπει να λέει: «Ο Θεός με πειράζει.» Γιατί ο Θεός δεν μπορεί να δελεαστεί από το κακό, ούτε πειράζει κανέναν. Ο Ιάκωβος συνεχίζει εξηγώντας από πού προέρχεται στην πραγματικότητα ο πειρασμός για την αμαρτία: Κάθε άτομο μπαίνει στον πειρασμό όταν παρασύρεται από τη δική του κακή επιθυμία και παρασύρεται (εδάφιο 14).



Νωρίτερα σε αυτό το απόσπασμα, ο Ιάκωβος εξηγεί στους πιστούς τον σκοπό για δοκιμασίες πολλών ειδών και τη δοκιμασία της πίστης σας (Ιακώβου 1:2–3). Οι δοκιμασίες είναι ένα αναπόφευκτο μέρος της ζωής σε έναν καταραμένο για την αμαρτία κόσμο (Ιωάννης 16:33), και θα πρέπει να καλωσορίζουμε τις δοκιμασίες επειδή παράγουν επιμονή (Ιακώβου 1:3), που μπορεί να μας κάνει ώριμους και ολοκληρωμένους, χωρίς να μας λείπει τίποτα (εδάφιο 4 ).





Ο τρόπος με τον οποίο ανταποκρινόμαστε στις δοκιμασίες καθορίζει την επίδρασή τους πάνω μας. Μακάριος είναι εκείνος που υπομένει στη δοκιμασία γιατί, αφού αντέξει στη δοκιμασία, θα λάβει το στεφάνι της ζωής που έχει υποσχεθεί ο Κύριος σε όσους τον αγαπούν (Ιακώβου 1:12). Ο Τζέιμς δεν λέει ότι το να παραμείνει κανείς σταθερός κάτω από δοκιμασίες θα έχει ως αποτέλεσμα το στέμμα της ζωής. Μάλλον, διαβεβαιώνει όσους έχουν λάβει το στέμμα της ζωής μέσω της πίστης στον Χριστό ότι δεν θα κατακλυστούν τόσο από δοκιμασίες ώστε να κατηγορούν τον Θεό που τους έβαλε στον πειρασμό να αμαρτήσουν. Ο Θεός, που δεν μπορεί να πειραστεί, δεν πειράζει κανέναν.



Εάν η δοκιμασία που αντιμετωπίζουμε περιλαμβάνει ένα κίνητρο για αμαρτία, ο Ιάκωβος λέει ότι δεν πρέπει να θεωρούμε ότι το κίνητρο για αμαρτία προέρχεται από τον Θεό. Ο Θεός δεν θέλει να αμαρτήσει κανένας και δεν μας βάζει στον πειρασμό να αμαρτήσουμε. Η δοκιμασία, όχι η αμαρτία, είναι ο στόχος Του. Οι δοκιμές έχουν σχεδιαστεί για να μας εξευγενίζουν όπως ο χρυσός εξευγενίζεται με τη φωτιά: Με όλα αυτά χαίρεστε πολύ, αν και τώρα για λίγο ίσως έπρεπε να υποφέρετε από θλίψη σε κάθε είδους δοκιμασίες. Αυτά ήρθαν έτσι ώστε η αποδεδειγμένη γνησιότητα της πίστης σας—μεγαλύτερης αξίας από τον χρυσό, που φθείρεται ακόμα κι αν εξευγενίζεται από τη φωτιά—μπορεί να οδηγήσει σε έπαινο, δόξα και τιμή όταν αποκαλυφθεί ο Ιησούς Χριστός (1 Πέτρου 1:6–7).



Σε αντίθεση με τα ανθρώπινα όντα, ο Θεός δεν μπορεί να μπει στον πειρασμό να αμαρτήσει γιατί τα πάντα για τον Θεό είναι ακριβώς το αντίθετο της αμαρτίας. Τα ανθρώπινα όντα γεννιούνται με μια αμαρτωλή φύση που κληρονόμησε από τον Αδάμ, και αυτή η φύση είναι μέρος αυτού που μας παρασύρει και μας παρασύρει μακριά από το καλό. Ο Θεός δεν έχει αμαρτωλή φύση. Η φύση του είναι αγία και δίκαιη. Δεν μπορεί να αμαρτήσει ούτε καν να μπει στον πειρασμό να αμαρτήσει. Τα δελεάσματα που μας κάνουν να αμαρτήσουμε δεν έχουν καμία επίδραση στον Θεό.



Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα στη φύση του Θεού που θα τον έκανε να τείνει να κάνει λάθος, και δεν μπορεί να του προσφερθεί απολύτως τίποτα που θα Τον έκανε να κάνει λάθος. Εσωτερικά και εξωτερικά, ο Θεός είναι απρόσβλητος στον πειρασμό. Συνεπάγεται, λοιπόν, ότι ο Θεός δεν θα έβαζε σε πειρασμό κανένα άτομο να αμαρτήσει και έτσι να γίνει ο δημιουργός της αμαρτίας. Ο Άγιος δεν θα δικαιολογήσει την αμαρτία ούτε θα τη δικαιολογήσει και δεν θα την παρακινήσει.

Λόγω αυτής της αλήθειας για τον Θεό -ότι δεν μπορεί να μπει στον πειρασμό να αμαρτήσει- μπορούμε να έχουμε πεποίθηση ότι το σύμπαν βρίσκεται σε καλά χέρια. Ο Θεός δεν μπορεί να πειστεί, να δωροδοκηθεί ή με οποιονδήποτε τρόπο να επηρεαστεί από τον τέλειο σκοπό και το σχέδιό Του. Δεν αμφιταλαντεύεται. Ό,τι και να γίνει, Αυτός παραμένει Τελειότητα.