Πώς πρέπει να ανταποκρίνεται ένας Χριστιανός στην αναπάντητη προσευχή;

Απάντηση



Πόσοι Χριστιανοί έχουν προσευχηθεί για κάποιον, μόνο και μόνο για να δουν τις προσευχές τους να μένουν αναπάντητες; Πόσοι έχουν προσευχηθεί και ίσως τα έχουν παρατήσει επειδή είτε έχουν αποθαρρυνθεί λόγω αδυναμίας πίστης είτε έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ό,τι προσεύχονται δεν είναι θέλημα Θεού; Ωστόσο, το πώς αντιμετωπίζουμε την αναπάντητη προσευχή δεν είναι μόνο για το δικό μας όφελος αλλά και για τους άλλους. Όταν προσευχόμαστε, συμμετέχουμε στην πιο πολύτιμη και θεόδοτη πράξη επικοινωνίας με Εκείνον στον οποίο είμαστε υπόλογοι σε όλες μας τις υποθέσεις. Αγοραστήκαμε πραγματικά σε ακριβή τιμή—το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού—και επομένως ανήκουμε στον Θεό.



Το προνόμιο της προσευχής μας είναι από τον Θεό, και είναι τόσο δικό μας τώρα όσο και όταν δόθηκε στον Ισραήλ (Δευτερονόμιο 4:7). Ωστόσο, όταν προσευχόμαστε ή μιλάμε σε Αυτόν στον Παράδεισο, υπάρχουν στιγμές που φαίνεται να μην απαντά. Μπορεί να υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό, και οι Γραφές προτείνουν γιατί και πώς αντιμετωπίζονται οι προσευχές μας από Αυτόν που είναι τόσο τρυφερός και στοργικός, που ο ίδιος αγαπά την επικοινωνία μας με τον Θεό Πατέρα, γιατί Αυτός, ο ίδιος, είναι ο αντιπρόσωπός μας ( Εβραίους 4:15).





Ένας πρωταρχικός λόγος για τον οποίο η προσευχή είναι αναπάντητη είναι η ανομολόγητη αμαρτία. Ο Θεός δεν μπορεί να κοροϊδευτεί ή να εξαπατηθεί, και Αυτός που κάθεται ενθρονισμένος από πάνω μας γνωρίζει από κοντά, μέχρι κάθε σκέψη μας (Ψαλμός 139:1-4). Εάν δεν βαδίζουμε στην Οδό ή τρέφουμε εχθρότητα στις καρδιές μας προς τον αδελφό μας ή ζητάμε πράγματα με λάθος κίνητρα (όπως από εγωιστικές επιθυμίες), τότε μπορούμε να περιμένουμε από τον Θεό να μην απαντήσει στην προσευχή μας επειδή δεν ακούει (2 Χρονικών 7:14· Ψαλμός 66:18· Ιάκωβος 4:3). Η αμαρτία είναι το πώμα σε όλες τις πιθανές ευλογίες που θα λαμβάναμε από το άπειρο μπουκάλι του ελέους του Θεού! Πράγματι, υπάρχουν στιγμές που οι προσευχές μας είναι αποτρόπαιες στα μάτια του Κυρίου, κυρίως όταν σαφώς δεν ανήκουμε στον Κύριο είτε λόγω απιστίας (Παροιμίες 15:8) είτε επειδή ασκούμε υποκρισία (Μάρκος 12:40).



Ένας άλλος λόγος για τον οποίο η προσευχή φαίνεται να μένει αναπάντητη είναι ότι ο Κύριος αντλεί από την πίστη μας μια βαθύτερη εμπιστοσύνη και εμπιστοσύνη σε Αυτόν, η οποία θα πρέπει να βγάλει από μέσα μας μια βαθύτερη αίσθηση ευγνωμοσύνης, αγάπης και ταπεινοφροσύνης. Με τη σειρά του, αυτό μας κάνει να ωφεληθούμε πνευματικά, γιατί δίνει χάρη στους ταπεινούς (Ιακώβου 4:6· Παροιμίες 3:34). Ω, πόσο νιώθει κανείς για εκείνη τη φτωχή Χαναανή, που φώναζε ασταμάτητα στον Κύριό μας για έλεος όταν επισκεπτόταν την περιοχή της Τύρου και της Σιδώνας (Ματθαίος 15:21-28)! Δεν ήταν το πρόσωπο στο οποίο θα έδινε προσοχή ένας Εβραίος ραβίνος. Δεν ήταν Εβραία και ήταν γυναίκα, δύο λόγοι που οι Εβραίοι την αγνόησαν. Ο Κύριος δεν φαίνεται να απαντά στις αιτήσεις της, αλλά γνώριζε τα πάντα για την κατάστασή της. Μπορεί να μην απάντησε αμέσως στις ανάγκες της που είχε δηλώσει, αλλά παρόλα αυτά άκουσε και δέχθηκε το αίτημά της.



Ο Θεός μπορεί συχνά να μας φαίνεται σιωπηλός, αλλά ποτέ δεν μας διώχνει με άδεια χέρια. Ακόμα κι αν η προσευχή δεν έχει απαντηθεί, πρέπει να βασιστούμε στον Θεό για να το κάνει στον δικό Του καιρό. Ακόμη και η άσκηση της προσευχής είναι μια ευλογία για εμάς. Είναι λόγω της πίστης μας που μας ωθεί να επιμείνουμε στην προσευχή. Είναι η πίστη που ευχαριστεί τον Θεό (Εβραίους 11:6), και αν η προσευχή μας είναι ανεπαρκής, αυτό δεν αντανακλά επίσης την πνευματική μας θέση; Ο Θεός ακούει τις εξαθλιωμένες κραυγές μας για έλεος και η σιωπή Του μας φουντώνει με μια αίσθηση επιμονής στην προσευχή. Μας αρέσει να συζητάμε μαζί Του. Ας πεινάμε για τα πράγματα που είναι σύμφωνα με την καρδιά του Θεού και ας βαδίσουμε στους δρόμους Του και όχι στους δικούς μας. Εάν είμαστε πιστοί στην προσευχή χωρίς διακοπή, τότε ζούμε στο θέλημα του Θεού, και αυτό δεν μπορεί ποτέ να είναι λάθος (Α' Θεσσαλονικείς 5:17-18).